ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ;

Όσοι συνταξιούχοι έλεγξαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς διαπίστωσαν ότι ήταν εμφανώς μειωμένα τα ποσά που κατατέθηκαν. Αυτό έγινε γιατί «πέρασε» και μάλιστα αναδρομικά από την 1η Ιουλίου η κράτηση του επιπλέον 2% στη βασική τους σύνταξη και 6% στην επικουρική. Η κράτηση ήταν για την υγειονομική περίθαλψη, είπαν εκείνοι που την αποφάσισαν. Μακάρι να ήταν αλήθεια και να βελτιωνόταν η υγειονομική περίθαλψη…

Οι εικόνες που αποκομίζουν οι συνταξιούχοι σε όσες περιπτώσεις αναγκάζονται να έλθουν σε επαφή με τον τομέα υγείας είναι απογοητευτικές. Σημειώνοντας τις εξαιρέσεις που δυστυχώς δεν είναι ο κανόνας, οι διαπιστώσεις που προκύπτουν είναι ότι ο δημόσιος τομέας είναι στην πράξη ιδιωτικοποιημένος. Λειτουργεί χάρη στην ευψυχία λίγων από τους υπηρετούντες σ` αυτόν, με παντελή έλλειψη συντονισμού και με γενικευμένη αντίληψη δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα εκείνων που υπηρετούν σ` αυτόν. Έχει περάσει μακρύς χρόνος από την εποχή που ο ασθενής ήταν ιερό πρόσωπο για τους λειτουργούς του Ιπποκράτη.

Πρόσωπο στο οποίο κατευθυνόταν η γνώση και το συναίσθημά τους με σκοπό μόνο και μόνο την ίαση ή έστω την παρηγοριά τους. Έχει μετατραπεί και αυτός ο τομέας σε χώρο πολιτικής αξιοποίησης από τους πολιτικούς προϊσταμένους του. Πολιτική αξιοποίηση που πότε εκδηλώνεται με ανοχές και πότε με φαινομενικού χαρακτήρα αναβαθμίσεις. Δυστυχώς στις προγραμματικές δηλώσεις, που χρονικά ακολούθησαν την επιβολή του μέτρου των αυξημένων κρατήσεων στις συντάξεις, τίποτα δεν ειπώθηκε για την ανταποδοτικότητα του μέτρου. Δηλαδή τη μετάφραση των νέων εσόδων του κράτους σε μέτρα βελτίωσης της παρεχόμενης ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης των συνταξιούχων.

Με τη δημιουργία γραφειοκρατικοποιημένων κεντρικά διοικούμενων οργανισμών υγείας, διευρύνεται το χάσμα μεταξύ χρηστών του συστήματος υγείας και των παροχών που υποχρεούται να προσφέρει το κράτος, στο όνομα της ανταποδοτικότητας λόγω της είσπραξης των κρατήσεων. Φαίνεται ότι και αυτά τα έσοδα σε τελευταία ανάλυση θα θρέψουν το μινώταυρο του υπερτροφικού κράτους, μέσω προσλήψεων αδρανούντων υπαλλήλων και αυξήσεως των λειτουργικών δαπανών, χωρίς να περισσέψει κάτι και για την υγειονομική περίθαλψη των συνταξιούχων που βλέπουν αποδεκατιζόμενα τα εισοδήματά τους.
Υπάρχει μια περίεργη πολιτική λογική που φαίνεται ότι εφαρμόζεται και σ` αυτή την περίπτωση. Λόγω και της κεντρικής επιλογής να διατηρηθεί ο διογκωμένος δημόσιος τομέας που προσφέρει ισχυρές και εστιασμένες ενισχύσεις στην εκλογική διαδικασία, μεταφέρονται οι μνημονιακές υποχρεώσεις για εξισορρόπηση του ετήσιου οικονομικού ισοζυγίου, στους πολλούς. Παίρνοντας πολλές φορές από λίγα από τα εισοδήματα των πολλών, επιδιώκουν να γλιτώσουν από την υποχρέωση μείωσης των κρατικών δαπανών, που τροφοδοτούν το πολιτικό σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις του.

Μια καλόπιστη προσέγγιση του οικονομικού προβλήματος θα μπορούσε να καταγράψει άμεσα πολλές από τις κρατικές δαπάνες που θα μπορούσαν χωρίς δημιουργία κοινωνικού κόστους να περικοπούν πλήρως ή μερικώς. Περιορίζομαι στην αναφορά και μόνο του φαύλου κύκλου λειτουργίας των εισφορών για υγειονομική περίθαλψη: Τις κρατήσεις αυτές τις εισπράττει, μαζί με τις εισφορές για άλλους σκοπούς, όπου υπάρχουν, το υπουργείο Εργασίας που είναι και αρμόδιο για τη χορήγηση των συντάξεων. Επειδή τα ποσά που απαιτούνται για τη χορήγηση των συντάξεων είναι μεγαλύτερα από τις εισπραττόμενες γι` αυτό το σκοπό εισφορές, δεν μεταβιβάζει στο υπουργείο Υγείας τα ποσά που εισπράττει από τις κρατήσεις για υγειονομική περίθαλψη, όπως υποχρεούται από το Νόμο. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να διογκώνονται τα χρέη σε γιατρούς – φαρμακοποιούς κλπ., που οφείλει το δημόσιο. Τελικό αποτέλεσμα αυτού του κύκλου είναι να μειώνεται ακόμα περισσότερο η ποιότητα των προσφερόμενων στους πολίτες υπηρεσιών υγείας. Παράλληλα μ` αυτή την παράνομη διαδικασία διογκώνονται οι δαπάνες διοίκησης λόγω προσλήψεων, δαπανών επιπλέον της μισθοδοσίας, αμοιβών διπλοθεσιτών και ασυντόνιστων προμηθειών. Τελικά, εκτός από τα έσοδα των κρατήσεων καλείται και ο κρατικός προϋπολογισμός, μέσω των άλλων εσόδων του ή των δανείων, να καλύψει τα επιπλέον κενά όπως προβλέπεται από το Μνημόνιο. Ο εξορθολογισμός του όλου συστήματος, μέσω του περιορισμού των μη αναγκαίων φορέων και του καλύτερου συντονισμού λειτουργίας, ούτε κατά διάνοια έρχεται στις πρωτοβουλίες των υπευθύνων. Από τις όσες γνώσεις διαθέτω νομίζω ότι ένα τέτοιο σύστημα διακυβέρνησης εντάσσεται περισσότερο στον κρατικό (και παρασιτούντα) καπιταλισμό και όχι στο σοσιαλισμό…